Volksmenner nummer 1

Het was een perfecte landing op een vrijdagavond in januari. Het vliegtuig manouvreerde richting aankomsthal en hij dacht aan de afgelopen weken. Hij wist wel waarom ze bij hem waren uitgekomen, waarom ze dachten hem nodig te hebben. Hij was de perfecte volksmenner, volksmenner nummer 1. Hij wist hoe hij miljoenen mensen als stemvee achter een idee aan moesten laten lopen. Het ging daar wel niet met een mobiele telefoon, maar hij had het voor elkaar gekregen. Een hele natie had hij collectief laten huilen voor het oog van de wereld. Iedereen sprak er schande van en iedereen dacht dat het geregisseerd was. Ze hadden gelijk. Hij had het allemaal geproduceerd, geregisseerd en bedacht. De dood van Kim Jong-il op 17 december 2011 had hem achteraf de ultieme harde plasser bezorgd. Voor het geld hoefde hij het niet te doen. Het ging hem om de ultieme kick, geld had hij genoeg. “Ik sta ook niet bekend om mijn goede smaak”, dacht hij, “maar dit was weer geweldig”.

Het was allemaal nog wel spannend geweest. Alle besprekingen moesten in het geheim en de reis naar Noord Korea ging ook niet van een leien dakje. Ze hadden hem miljoenen betaald, maar het ging niet om het geld. De noord koreanen waren tijdens zijn bezoek extra gecharmeerd van hem geraakt. Daarom mocht hij ook nog Kim Jong-un in de spotlights zetten en ook dat had hij tot in de puntjes verzorgd. Nu was hij weer thuis. Het land wat hem groot had gemaakt, waar hij ook al jaren de grote volksmenner was. Hij was weer in het land waar hij een programma verzon en als dat een succes was deze met een andere naam, en een miniem verschil, aan een andere aanbieder verkocht, maar het ging niet om het geld. Waar hij uitslagen vantevoren liet vastleggen, maar toch iedereen als slaafs volgend stemvee telefonisch ging stemmen. Als het dreigde uit te komen, zoals laatst, trok hij simpelweg de stekker uit de bedachte uitslag en dirigeerde een andere winnaar naar voren. Hij liet pas nog vele mensen zogenaamd meedoen met de voorprogramma’s, maar 5 van de 6 uiteindelijke kandidaten kwamen uit zijn koker. Hij was de ultieme volsmenner, de uitvinder van stemvee, hij was de grootste. Nu het in Noord Korea ook was gelukt was er vast nog wel een andere totalitaire staat waar hij zijn kunsten kon vertonen. Trouwens, als die domme Medvedev en Poetin hem maar hadden ingehuurd was die verkiezingsfraude nooit uitgekomen. Ach, de volgende keer kwamen ze wel.

Inmiddels waren de koffers gepakt van de bagageband en baande hij zich een weg naar de uitgang van het vliegveld, hij pakte een taxi en liet zich naar zijn volgende bestemming rijden. Het was per slot van rekening vrijdagavond en er zaten weer miljoenen mensen aan de buis gekluisterd om opgelicht te worden.

De taxi verdween in de duisternis, op weg naar het mediapark in Hilversum. John de Mol was weer thuis.