Maatschappelijk
Volksmenner nummer 1
Het was een perfecte landing op een vrijdagavond in januari. Het vliegtuig manouvreerde richting aankomsthal en hij dacht aan de afgelopen weken. Hij wist wel waarom ze bij hem waren uitgekomen, waarom ze dachten hem nodig te hebben. Hij was de perfecte volksmenner, volksmenner nummer 1. Hij wist hoe hij miljoenen mensen als stemvee achter een idee aan moesten laten lopen. Het ging daar wel niet met een mobiele telefoon, maar hij had het voor elkaar gekregen. Een hele natie had hij collectief laten huilen voor het oog van de wereld. Iedereen sprak er schande van en iedereen dacht dat het geregisseerd was. Ze hadden gelijk. Hij had het allemaal geproduceerd, geregisseerd en bedacht. De dood van Kim Jong-il op 17 december 2011 had hem achteraf de ultieme harde plasser bezorgd. Voor het geld hoefde hij het niet te doen. Het ging hem om de ultieme kick, geld had hij genoeg. “Ik sta ook niet bekend om mijn goede smaak”, dacht hij, “maar dit was weer geweldig”.
Het was allemaal nog wel spannend geweest. Alle besprekingen moesten in het geheim en de reis naar Noord Korea ging ook niet van een leien dakje. Ze hadden hem miljoenen betaald, maar het ging niet om het geld. De noord koreanen waren tijdens zijn bezoek extra gecharmeerd van hem geraakt. Daarom mocht hij ook nog Kim Jong-un in de spotlights zetten en ook dat had hij tot in de puntjes verzorgd. Nu was hij weer thuis. Het land wat hem groot had gemaakt, waar hij ook al jaren de grote volksmenner was. Hij was weer in het land waar hij een programma verzon en als dat een succes was deze met een andere naam, en een miniem verschil, aan een andere aanbieder verkocht, maar het ging niet om het geld. Waar hij uitslagen vantevoren liet vastleggen, maar toch iedereen als slaafs volgend stemvee telefonisch ging stemmen. Als het dreigde uit te komen, zoals laatst, trok hij simpelweg de stekker uit de bedachte uitslag en dirigeerde een andere winnaar naar voren. Hij liet pas nog vele mensen zogenaamd meedoen met de voorprogramma’s, maar 5 van de 6 uiteindelijke kandidaten kwamen uit zijn koker. Hij was de ultieme volsmenner, de uitvinder van stemvee, hij was de grootste. Nu het in Noord Korea ook was gelukt was er vast nog wel een andere totalitaire staat waar hij zijn kunsten kon vertonen. Trouwens, als die domme Medvedev en Poetin hem maar hadden ingehuurd was die verkiezingsfraude nooit uitgekomen. Ach, de volgende keer kwamen ze wel.
Inmiddels waren de koffers gepakt van de bagageband en baande hij zich een weg naar de uitgang van het vliegveld, hij pakte een taxi en liet zich naar zijn volgende bestemming rijden. Het was per slot van rekening vrijdagavond en er zaten weer miljoenen mensen aan de buis gekluisterd om opgelicht te worden.
De taxi verdween in de duisternis, op weg naar het mediapark in Hilversum. John de Mol was weer thuis.
Bekeuring?, met 1 e-mail gratis succesvol aangevochten!
Mannen, worden we zo langzamerhand niet doodziek van die vrouwen-bekeuringen; te langzaam rijden, verkeerd parkeren etc. Als wij mannen een bekeuring pakken is het gewoon een bekeuring die er toe doet; veel te hard rijden, rechts inhalen en niet dat truttige gedoe. Gelukkig is daar een oplossing voor. Hij bestaat al een tijd, maar is tamelijk onbekend en ook ik moest er door een vriend op worden geattendeerd. Er waren er al een paar voorbij gekomen, 5 kilometer te hard, 10 kilometer te hard en dat alles voor een paar euro. We kochten het maar weer af en de schatkist was weer een tientje rijker. Tot op 5 november 2010, de dag dat alles anders werd en er een rekening op de mat viel van 166 euro voor parkeren op een invaliden parkeerplaats. Een boete voor 160 euro en 6 euro administratiekosten. Ik werd gek. Mijn vrouw gaat mannen-bekeuringen pakken dacht ik nog en hoe stom kan je zijn. Dat wordt toch waanzinnig goed aangegeven dat je daar niet mag/kan parkeren. Nog wild van de adrenaline herinnerde ik een gesprek met een vriend van me die wist van een website waar je gratis en dus voor niets een bekeuring naar toe kon sturen en die regelden het wel voor je. Toen dat ter sprake kwam had ik er niet veel aandacht aan geschonken, want wie regelt nu gratis het aanvechten van bekeuringen en in veel gevallen bekeuringen die nog terecht zijn ook. Ik belde Rob en hij vertelde me het adres van de website en nog voordat ik dat kon bezoeken belde een andere maat met de mededeling dat ik wellicht een zaak had. Hij was langs de invaliden parkeerplaats gereden en vond dat het bord toch wel heel raar stond opgesteld. Ja hoor, welke idioot binnen de ambtenarij gaat mijn beroep in deze, met een voor mij goede afloop, behandelen. Ik besloot desondanks naar de crimescene in Schiedam te rijden en daar foto’s van de situatie te maken. Thuis de foto’s op de computer gezet en de bewuste website bezocht. Goh, dat zag er professioneel uit. Naarmate ik verder las werd ik enthousiast en bedacht dat ik me eigenlijk geen buil kon vallen. De tekst op de website luidt:
Verkeerscontroles worden niet altijd juist uitgevoerd, ook als u zelf denkt dat u terecht bent bekeurd. Om 1001 redenen haalt Meerts gemiddeld 1 op de 3 bekeuringen bij de officier van justitie, de kantonrechter en het gerechtshof onderuit. De controle van de boete is gratis. Doorgaans worden onze kosten voor het aanvechten van een boete verrekend met een vergoeding van de overheid. Indien en zodra er bij het aanvechten van de boete kosten worden gemaakt die niet kunnen worden verrekend, wordt dat met u afgesproken alvorens deze kosten worden gemaakt. Wij nemen in beginsel elke verkeersboete in behandeling. Het bedrag van de boete is in elk geval niet relevant. Dus ook kleine boetes van bijvoorbeeld € 14 zijn van harte welkom!
Ik besloot het te proberen. Mede gelet op de termijn die werd genoemd agendeerde ik de bekeuring voor een jaar later en stuurde alles op 5 november 2010 per e-mail naar Meerts. Ik stuurde een kopie van de bekeuring, de foto’s en een machtigingsformulier. Oh ja en niet te vergeten, de boete moest wel betaald worden, dus ik maakte ook de 166 euro maar over naar het CJIB. Op zaterdag 6 november 2010 werd ik door Meerts vriendelijk bedankt voor het opsturen van de boete en men ging er mee aan de slag. Daarna werd het stil. In de tussentijd kreeg ik nog een brief van de officier van justitie dat er beroep was aangetekend, maar verder niets. Het bord van de invalide parkeerplaats werd nog wel beter neergezet ondertussen, maar verder stilte. Een maand geleden kreeg ik een melding op mijn scherm dat ik het jaar daarvoor een boete had opgestuurd en ik besloot met plaatsvervangende schaamte een mailtje te sturen met de vraag hoe het er voor stond. Ook daar werd adequaat op gereageerd met de mededeling dat deze nog in behandeling was. Goh, men is nog steeds bezig.
Een paar weken later besloot ik op mijn telefoon eens te kijken in de ING app, die nu eindelijk eens volwassen is geworden, wat het saldo was van mijn rekening in deze dure decembermaand en tot mijn stomme verbazing was er een bedrag van 166 euro bijgeschreven van het CJIB. Nog zonder enige aankondiging van het CJIB of Meerts blijkt de bekeuring succesvol te zijn aangevochten en het werkt dus echt. Als je de officiele bekeuring leest kan je beroep aantekenen tegen de bekeuring, maar niet tegen de administratiekosten, maar die lijken ook te zijn teruggestort. Normaal gesproken had ik er geen aandacht aan geschonken en de boete gewoon betaald, maar het blijkt dat er wellicht iets te halen valt.
Om 1001 redenen haalt Meerts gemiddeld 1 op de 3 bekeuringen onderuit.
Ik stel voor mannen, dat we de bekeuringen van die vrouwen maar eens massaal gaan aanvechten. Ach en als we dan toch bezig zijn, nemen we die van ons gewoon mee!
Ik stond er bij en keek er naar, de verkoopstilist(e)
Ik keek er naar. Veel, heel veel. Toen Rob Verlinden nog in de kast zat, Nico nog niet zo bekend was en met zijn handen van de vrouwtjes af kon blijven en Manuela Kemp nog die ene van de 200 van Jeroen Pauw was. Het was de tijd waarop je op zaterdag nog even ging zitten voor de televisie en je verbaasde wat er allemaal mogelijk was op huis- en tuingebied. Het was ook nog simpel. Je nam een hamer, een spijker en een stuk hout en maakte een boekensteun. De tijd voor de enorme hoos aan televisieprogramma´s die pretendeerden het allemaal het beste te weten op huis- en tuingebied. Vanaf de hoos kreeg ik een enorme hekel aan al die klusprogramma´s en ik gaf het op. Ik keek niet meer.
Wanneer het nieuwe ei van Columbus werd uitgevonden weet ik niet, maar ineens waren ze er, de verkoopstilisten. De mannen en vrouwen die met 1 bloem jouw hele interieur veranderden of die met het verplaatsen van een bank naar het balkon meer ruimte creëerden in het huis. ´Ja hoor, dat kan ik ook´ , dacht ik `Ik flikker mijn hele huisraad buiten en heb meer ruimte` Wat een onzin en besloot nooit meer te kijken. Trouwens, ze komen toch alleen maar bij mensen die het al goed hebben, zoals de postcodeloterij alleen maar valt in nieuwbouwwijken. Toen kwam het moment dat we op zoek gingen naar een ander huis en die ook heel snel vonden. Leuk hoor een nieuw huis, maar ik heb er nog één en in deze tijd jouw huis verkopen is geen doen. In onze straat is er na 2 jaar te koop te hebben gestaan eentje inmiddels maar verhuurd en er staan er nog een paar die ze aan de straatstenen niet kwijt raken. Het eerste wat je te doen staat is een makelaar uitkiezen. Dat was makkelijk, want ik wist een makelaar die het huis van een vriend van mij binnen een paar weken had verkocht, dus die werd het, Roest Staalduinen. De makelaar kwam op visite en we hadden een goed gevoel bij hem. Toen kwam de schok en ik keek wanhopig naar mijn vrouw. ´We werken met verkoopstilisten` werd ons medegedeeld. `U hoeft het uiteraard niet te doen en het kost wat centjes, maar ze geven advies waardoor u uw huis eerder verkoopt`. Bij mijn vrouw kwamen lichtjes in de ogen en ik probeerde een vloek te onderdrukken, maar zoals wel vaker wint mijn vrouw. De afspraak werd gemaakt (niet nadat we zelf al een beetje voor verkoopstilisten hadden gespeeld) en 2 medewerksters van AV2 kwamen op een middag mijn huis afkraken, het huis waar ik met zoveel plezier al 15 jaar woonde en waar ik graag zat op een stoel in de hoek, het hele huis overziend. `Laat ze maar komen` dacht ik, ik lust ze rauw. Ik ging in mijn stoel zitten en liet het aan mijn vrouw over. Ik had er toch niet voor gekozen en ik ben een echte vent en die valt niet voor die vrouwendingetjes. Na een tijdje kwam mijn vrouw naar beneden. `Ze willen dat we gaan verven, kom even mee naar boven`. Boven zijn dus de kinderkamers en wellicht weet U hoe een tienerkamer er uit ziet met posters, kleuren, tekeningen en andere dingetjes aan de muur. Om maar met de kamer van zoonlief te beginnen, te vol, dus leger en de muren niet meer groen, maar wit. Dat valt mee! Toen de kamer van dochterlief. Alle posters van de muur en ook de muren wit. Nu vond ik die Justin Bieber posters toch al niks en trouwens, hij wordt binnenkort doodgeschoten in een aflevering van CSI, maar hoe leg ik het haar in hemelsnaam uit. Ook moest het bed naar de andere kant als ook het bureau. Ik stond op ontploffen, maar ik had A gezegd, dus moest ook B zeggen. Toen kwamen de bloemetjes ook nog voorbij en die moesten in de badkamer. Weer naar beneden. Resultaat, om het kort te houden, computerkast uit huis, een dressoir van de ene kant naar de andere kant van het huis en een spiegel aan de muur i.p.v. een schilderij. Opbrengst computerkast, 25 euro via marktplaats, kosten spiegel 25 euro via marktplaats. Ik mag natuurlijk het uitgestalde kookboek in de keuken niet vergeten. Wat uiteindelijk de witte verf heeft gekost om alle tienerkamers te schilderen weet ik niet, maar de Gamma is er blij mee. Om sluikreclame te vermijden noem ik nu ook nog even de Formido en Praxis. 2 dagen zijn we bezig geweest om de tips van AV2 uit te werken en toen we klaar waren was ik om, waarna de stilisten kwamen om de foto´s te maken die op de vele huizenverkoopsite´s zouden komen. Ik had een totaal ander huis……………. en 2 kinderen die pislink op ons waren, omdat hun kamers hun kamers niet meer waren, maar alles voor de verkoop.
Kort gezegd. Verkoopstilisten bestaan ook in de echte wereld en niet alleen op de televisie, want ik heb ze in huis gehad, uitgelachen, bespot, vervloekt………. maar later bewonderd en ben van ze gaan houden, want ons huis is zo goed als verkocht en dat binnen een paar weken. Ik kan het aanraden aan iedereen die zijn of haar huis wil verkopen, maar wij kerels moeten wel eerst even op op onze tanden bijten en onze trots opzij zetten. Het resultaat mag er echter zijn.
Betekent dat nu dat ik ook weer Eigen Huis en Tuin ga kijken. Daar kan ik kort over zijn, NEE, want net als Sipke Jan Bousema bij de mannen, werkt Quinty Trustfull bij de vrouwen als een rode lap bij een stier op mijn hersens en laat zij nu net de presentatrice van dat programma zijn tegenwoordig. Aan de verkoopstlisten zal het in ieder geval niet liggen. Die hebben mijn hart gestolen, zolang ik die maar niet naar rechts moet verschuiven in mijn lijf!
Het is weer tijd voor kruisraketten in Nederland
Vandaag haal ik eens oude koeien uit de sloot zullen velen zeggen, maar volgens mij is het nog heel actueel. In 2007 riep Maxima dat de Nederlander of de Nederlandse identiteit niet bestaat. Ze had bijna gelijk; De Nederlandse identiteit of de echte Nederlander bestond niet MEER. Hij had wel degelijk bestaan. De Nederlander die ergens voor stond, die ergens voor ging en die nog gaf om de medemens of misstanden in de wereld. 
Op 29 oktober 1983 bestond de echte Nederlander nog, ook op 26 oktober 1985 nog. Het zal ergens daarna geweest zijn dat de echte Nederlander uitstierf. De echte Nederlander werd een watje, een mens die over zich heen liet lopen en alles wel best vond. Wat er naast hem gebeurde interesseerde hem niet meer. Hij liet over zich heen lopen met het kwartje van Kok, met de invoering van de euro (Zalm: “Nee hoor, niets is duurder geworden”) en recentelijk nog toen er werd besloten dat 103 miljard naar het prachtige Griekenland zou gaan, terwijl dit land absoluut niets doet om uit de problemen te komen. In dit licht is het wel heel bizar dat er “maar” 1 miljard nodig is om mensen in Afrika van de hongersnood te redden. Tegenstanders roepen dan dat de corrupte regeringen dat geld wel weer in hun zak zullen steken, maar hebben we in Irak ook niet een heel land een dictator ontnomen? De Nederlander is een watje. Pim werd vermoord en wat deed de Nederlander? Hij ging in een soort Lady Di parade achter de kist aan, was even verontwaardigd en ging weer over tot de orde van dag. Theo werd vermoord en van hetzelfde laken een pak. Neem nou zo’n Jan Hommen van ING, neemt eerst een bonus, 3 mensen zeggen hun rekening op bij ING en laat de bonus schieten; watje. Nee, LUL, bonus houden en in een soort van armoedefonds storten of weet ik wat voor goed doel. Over goede doelen gesproken. Wij vinden het nog steeds allemaal maar normaal dat geld van de belastingbetaler in de bodemloze put van ons Nationale Goede Doel, het koningshuis, verdwijnt. Mensen die schijt hebben aan regels en wetten. Zijn we Christina vergeten met haar belastingontduikinkjes en volgens mij staat er nog steeds een huis in Mozambique en is De Groene Draeck inmiddels een Gouden Draeck geworden. Zelfs de grote redder des vaderlands, Wilders, door wie alles veiliger en beter zou worden blijkt achteraf niets meer te zijn dan een schreeuwert met een voorliefde voor gedoogpluche.
Het toppunt van desinteresse is zinloos geweld. Weet iemand buiten de familie en vrienden dat op 10 juni 2011 de 20-jarige Mark Kleinjan in een disco werd doodgeslagen. De lijst op wikipedia is lang en na een paar flinke stille tochten is ook hier de rek uit.
De Nederlander is alleen verontwaardigd op verjaardagpartijtjes, maar als de voordeur opengaat niet meer en blij als hij tegenwoordig 500+ volgers heeft op LinkedIn, Facebook of Hyves, zonder nu echt te weten wat hij daaraan heeft. De Nederlander wordt pas echt blij als Rutten en kornuiten uitroepen dat op een paar snelwegen 130 kilometer mag worden gereden.
Ik hoop van harte dat de regering besluit om kruisraketten te gaan plaatsen. Wellicht komt de echte Nederlander dan terug zoals hij er nog was op 29 oktober 1983, toen 550.000 echte Nederlanders zich verenigden en demonstreerden tegen de plaatsing van kruisraketten of zoals de echte Nederlander er nog was op 26 oktober 1985 toen 3,7 miljoen Nederlanders een handtekening hadden gezet en deze werden ingeleverd bij Lubbers tegen diezelfde kruisraketten, maar ik heb er helaas een hard hoofd in.
De echte Nederlander is dood, lang leve de gewone Nederlander.
Geluiden in mijn hoofd
Het is een betrekkelijk rustige dinsdag. Ik zit wat onderuit op de bank en probeer Pil van Mike Boddé te lezen. Beetje bijkomen van de afgelopen drukke weken. Het gaat al een tijdje goed en dat wil ik graag zo houden. Feit blijft dat je nooit weet wanneer de volgende aanval komt. Ik geniet maar van het moment. Helaas is het huidige moment maar van korte duur. De geluiden in mijn hoofd komen terug. Terwijl ik een wanhopige poging doe om mijzelf te vertellen dat er niets mis met me is begint het. Het begint met gerinkel, een beetje getrap en gebonk. Het lijkt alsof er een deur wordt open getrapt en keihard tegen de muur knalt. Vervolgens harder gestamp, gebonk en weer gerinkel. Weer die deur open en weer gestamp, gerommel en de stemmetjes in mijn hoofd beginnen ook weer “Hooooiiii, Hallooooooooo”. Ik word gek, het is niet meer tegen te houden. Ik hoor basketballen alsof ze op een houten vloer stuiteren, tennisballen tegen de muur en ik hoor een sprong van iemand die een perfecte dunk uitvoert in de NBA en met een daverende kracht weer op de watervaste multiplex platen vloer met 2 componenten lak, opgespannen in een frame neerkomt. Zo’n vloer waarop EiffelTowers nog heeft gespeeld. Nu komen daar nog de startgeluiden van een laptop en een p.c. bij, televisies lijken aan te gaan en ik hoor nagesynchroniseerde geluiden van Nickleodeon series als Zack en Cody of iCarly waarin de karakters in het Nederlands schreeuwen in plaats van praten. Wanhopig probeer ik mijn handen op mijn oren te houden, maar de geluiden zijn massaal en niet te stoppen. Alsof het allemaal niet genoeg is begint ook nog Spongebob Squarepants in het Nederlands tegen mij te gillen. Ik denk nog “Dat is het, ik word nu echt gek, nu kan niets meer mij redden” Het kan nog erger. Ik hoor nu tussen al dit geluidsgeweld ook nog geweerschoten en er wordt Russisch en Amerikaans gesproken in mijn hoofd “Kill him, kill him, Njet”. Boven mij wordt gerend en gescholden, een keeper pakt een bal in de verre linkerhoek en schreeuwt het uit in euforie dat hij de tegenstander een doelrijpe kans heeft ontnomen. Niets blijft mij deze keer bespaard, want ook Tiësto doet een duit in het zakje en zelfs Ferry Corsten en Armin van Buuren komen voorbij. Maar het kan nog erger, want ik hoor Kim-Lian van der Meij een nummer uit Footloose zingen en verdomme; Ik haat musicals! Ik heb al meer dan een jaar niet gedronken, maar nu weet ik weer hoe de hoofdpijn voelt als je teveel gezopen hebt.
Nu is het genoeg, dit trek ik niet meer. Ik spring op en terwijl ik naar de kast ren struikel ik over de hond en klap met mijn hoofd op de grond. Terwijl ik hem aan kijk zie ik hem denken “Is het weer zo ver, in wat voor huishouden ben ik in hemelsnaam terecht gekomen”. Ik probeer op te staan terwijl nu ook de cast van “Goede Tijden, Slechte Tijden” zich in mijn hoofd laat gelden. De geluiden zwellen aan en ik open een lade en daar ligt mijn redding, Venlafaxine. Met trillende handen open ik de verpakking, haal een strip uit het doosje en ineens besef ik het “Gelukkig, ik word niet gek” Ik leg het doosje terug en strompel terug naar de bank. Een straaltje bloed loopt van mijn voorhoofd naar mijn mond en ik laat mij zachtjes neerdalen op de bank.
Nog voordat ik met een glimlach op de bank in slaap val wordt het besef nog groter “Mijn kinderen zijn zojuist alleen maar thuis gekomen van school”.
- 1
- 2
- Volgende →
renekooijmans.com 