Persoonlijk
Terug naar Terschelling
Ik wil het. Ik wil het echt. Ik heb er de afgelopen 3 weken veel aan gedacht en ook afgelopen augustus nog regelmatig. Eigenlijk zijn we een stelletje idioten. ’s nachts 2 uur opstaan, nadat je de dag daarvoor wanhopige pogingen hebt gedaan om overdag in slaap te komen, terwijl jouw vrouw gillend en schreeuwend door het huis rent, omdat niet alles in de koffers past. Vervolgens haal je het in jouw hoofd om 1500 kilometer te gaan rijden zonder slaap al vechtend tegen de opkomende vermoeidheid. Onderweg laat je je door die arrogante Fransen de les lezen en oplichten met hun woekerprijzen. Na een uurtje of 15 strompel je uit de auto en begin je jouw tent op te zetten in de brandende zon op een overvolle te dure camping met te luidruchtige Nederlanders om je heen, terwijl de kinderen al beginnen te zeuren dat ze honger en dorst hebben. Na ongeveer 2 uur bekvechten met vrouwlief staat die tent en moet je via de tuin van de buren jouw eigen tent binnen, al struikelend over de haringen van buren nummer 2 en kan de pret beginnen. Ja hoor, pret. Vervolgens strompel je 3 weken lang van marktje naar strand en terug en laat je je door zo’n beetje alle Spanjaarden die van lachen nog nooit gehoord hebben 3 weken lang beschimpen en onheus bejegenen. Ondertussen ben je ook nog zwaar aan de diarree door een smerig badhuis en begint er tussen je tenen iets te groeien wat ernstig op een plantje lijkt. Na 10 dagen wil je maar 1 ding en dat is naar huis, maar je moet nog 9 dagen en eindelijk; die dag komt en nog vermoeider dan bij aankomst hijs je jezelf weer in die auto en na 18 uur ben je eindelijk weer thuis en maak je iedereen wijs dat je een fantastische vakantie hebt gehad en dat je zo weer terug zou gaan.
Wat was ik blij dat mijn vrouw dit jaar naar Terschelling wilde. Te gek, prima en zo stond ik ’s nachts om 2 uur op, omdat we de boot van 06.15uur moesten hebben. Vervolgens zaten we ons 2 uur kapot te vervelen op een boot en na aankomst meteen opa en oma willen bellen, maar amper 3G op dat eiland, dus dat ging even niet. Aangekomen op de camping op zoek naar WI-FI, Maar dat kon alleen op het privé lijntje van de camping eigenaren en dat viel nog wel eens om. Het is op Terschelling beter om de auto te parkeren en de fiets te pakken, maar je hebt verdomme altijd wind tegen. Uiteraard moet je bij Hessel eten en als je potje los bent gaat ook zijn dochter nog zingen. In Formerum heb je 1 supermarkt en daar bivakkeert alle zuipende en snuivende jeugd, zoek je je te pletter naar een bank en ook hier mag je na 2 weken weer naar huis, nadat je bijna gek bent geworden van de rust.
Heeft Terschelling dan geen voordelen. Natuurlijk wel! Je staat ’s nachts om 2 uur op, rijdt in een rustig tempo naar Harlingen waar je de boot neemt van 06.15uur en dan heb je nog een hele dag voor je. Het varen duurt 2 uur en je rust lekker uit genietend van het uitzicht en een kopje koffie. Als je aankomt op Terschelling besef je dat er amper 3G is en alleen dat idee al geeft je een enorm gevoel van rust. Aangekomen op de camping kom je tot de conclusie dat ook Wi-Fi amper aanwezig is en dat geeft ook zo’n lekker rustgevend gevoel. Sanitair blijkt prima in orde te zijn en hier zal je niet zo gauw een rare ziekte oplopen. Over plantjes tussen jouw tenen, maar helemaal niet te spreken. Je parkeert de auto, huurt een paar fietsen en ondanks de altijd aanwezige tegenwind doe je alles gewoon lekker op de fiets en word je moe dan gooi je jezelf lekker in de berm en kijk je uit over de wadden. Eten bij Hessel moet natuurlijk ook en je krijgt waar voor jouw geld. Heerlijk eten en een optreden van Hessel en zijn dochter en je hebt een topavond. In Formerum is maar 1 supermarkt en dat is handig, want dan hoef je niet te zoeken. De zuipende en snuivende jeugd is daar ook ruimschoots aanwezig, maar niet vervelend en ze doen je aan jezelf denken toen je nog wat jonger was. Wat een heerlijke rust op dit eiland en na 2 weken moet je helaas naar huis, maar niet voordat je bij kaasboerderij De Terschellinger bent geweest!
Hessel zong er al over in de tachtiger jaren en ik wil het ook, ik wil “Terug naar Terschelling“.
Ik stond er bij en keek er naar, de verkoopstilist(e)
Ik keek er naar. Veel, heel veel. Toen Rob Verlinden nog in de kast zat, Nico nog niet zo bekend was en met zijn handen van de vrouwtjes af kon blijven en Manuela Kemp nog die ene van de 200 van Jeroen Pauw was. Het was de tijd waarop je op zaterdag nog even ging zitten voor de televisie en je verbaasde wat er allemaal mogelijk was op huis- en tuingebied. Het was ook nog simpel. Je nam een hamer, een spijker en een stuk hout en maakte een boekensteun. De tijd voor de enorme hoos aan televisieprogramma´s die pretendeerden het allemaal het beste te weten op huis- en tuingebied. Vanaf de hoos kreeg ik een enorme hekel aan al die klusprogramma´s en ik gaf het op. Ik keek niet meer.
Wanneer het nieuwe ei van Columbus werd uitgevonden weet ik niet, maar ineens waren ze er, de verkoopstilisten. De mannen en vrouwen die met 1 bloem jouw hele interieur veranderden of die met het verplaatsen van een bank naar het balkon meer ruimte creëerden in het huis. ´Ja hoor, dat kan ik ook´ , dacht ik `Ik flikker mijn hele huisraad buiten en heb meer ruimte` Wat een onzin en besloot nooit meer te kijken. Trouwens, ze komen toch alleen maar bij mensen die het al goed hebben, zoals de postcodeloterij alleen maar valt in nieuwbouwwijken. Toen kwam het moment dat we op zoek gingen naar een ander huis en die ook heel snel vonden. Leuk hoor een nieuw huis, maar ik heb er nog één en in deze tijd jouw huis verkopen is geen doen. In onze straat is er na 2 jaar te koop te hebben gestaan eentje inmiddels maar verhuurd en er staan er nog een paar die ze aan de straatstenen niet kwijt raken. Het eerste wat je te doen staat is een makelaar uitkiezen. Dat was makkelijk, want ik wist een makelaar die het huis van een vriend van mij binnen een paar weken had verkocht, dus die werd het, Roest Staalduinen. De makelaar kwam op visite en we hadden een goed gevoel bij hem. Toen kwam de schok en ik keek wanhopig naar mijn vrouw. ´We werken met verkoopstilisten` werd ons medegedeeld. `U hoeft het uiteraard niet te doen en het kost wat centjes, maar ze geven advies waardoor u uw huis eerder verkoopt`. Bij mijn vrouw kwamen lichtjes in de ogen en ik probeerde een vloek te onderdrukken, maar zoals wel vaker wint mijn vrouw. De afspraak werd gemaakt (niet nadat we zelf al een beetje voor verkoopstilisten hadden gespeeld) en 2 medewerksters van AV2 kwamen op een middag mijn huis afkraken, het huis waar ik met zoveel plezier al 15 jaar woonde en waar ik graag zat op een stoel in de hoek, het hele huis overziend. `Laat ze maar komen` dacht ik, ik lust ze rauw. Ik ging in mijn stoel zitten en liet het aan mijn vrouw over. Ik had er toch niet voor gekozen en ik ben een echte vent en die valt niet voor die vrouwendingetjes. Na een tijdje kwam mijn vrouw naar beneden. `Ze willen dat we gaan verven, kom even mee naar boven`. Boven zijn dus de kinderkamers en wellicht weet U hoe een tienerkamer er uit ziet met posters, kleuren, tekeningen en andere dingetjes aan de muur. Om maar met de kamer van zoonlief te beginnen, te vol, dus leger en de muren niet meer groen, maar wit. Dat valt mee! Toen de kamer van dochterlief. Alle posters van de muur en ook de muren wit. Nu vond ik die Justin Bieber posters toch al niks en trouwens, hij wordt binnenkort doodgeschoten in een aflevering van CSI, maar hoe leg ik het haar in hemelsnaam uit. Ook moest het bed naar de andere kant als ook het bureau. Ik stond op ontploffen, maar ik had A gezegd, dus moest ook B zeggen. Toen kwamen de bloemetjes ook nog voorbij en die moesten in de badkamer. Weer naar beneden. Resultaat, om het kort te houden, computerkast uit huis, een dressoir van de ene kant naar de andere kant van het huis en een spiegel aan de muur i.p.v. een schilderij. Opbrengst computerkast, 25 euro via marktplaats, kosten spiegel 25 euro via marktplaats. Ik mag natuurlijk het uitgestalde kookboek in de keuken niet vergeten. Wat uiteindelijk de witte verf heeft gekost om alle tienerkamers te schilderen weet ik niet, maar de Gamma is er blij mee. Om sluikreclame te vermijden noem ik nu ook nog even de Formido en Praxis. 2 dagen zijn we bezig geweest om de tips van AV2 uit te werken en toen we klaar waren was ik om, waarna de stilisten kwamen om de foto´s te maken die op de vele huizenverkoopsite´s zouden komen. Ik had een totaal ander huis……………. en 2 kinderen die pislink op ons waren, omdat hun kamers hun kamers niet meer waren, maar alles voor de verkoop.
Kort gezegd. Verkoopstilisten bestaan ook in de echte wereld en niet alleen op de televisie, want ik heb ze in huis gehad, uitgelachen, bespot, vervloekt………. maar later bewonderd en ben van ze gaan houden, want ons huis is zo goed als verkocht en dat binnen een paar weken. Ik kan het aanraden aan iedereen die zijn of haar huis wil verkopen, maar wij kerels moeten wel eerst even op op onze tanden bijten en onze trots opzij zetten. Het resultaat mag er echter zijn.
Betekent dat nu dat ik ook weer Eigen Huis en Tuin ga kijken. Daar kan ik kort over zijn, NEE, want net als Sipke Jan Bousema bij de mannen, werkt Quinty Trustfull bij de vrouwen als een rode lap bij een stier op mijn hersens en laat zij nu net de presentatrice van dat programma zijn tegenwoordig. Aan de verkoopstlisten zal het in ieder geval niet liggen. Die hebben mijn hart gestolen, zolang ik die maar niet naar rechts moet verschuiven in mijn lijf!
renekooijmans.com 